Fizjoterapia

Przemysław Wajs jest magistrem wychowania fizycznego, fizjoterapeutą praktykującym w Częstochowie tel. kom. 504 693 465
Wykonuje masaż i rehabilitację ruchową w domu klienta

Fizjoterapia jest pojęciem nierozerwalnie związanym z "rehabilitacją medyczną". Przez fizjoterapię rozumie się zespół metod leczniczych wykorzystujących zjawisko reaktywności organizmu na bodźce. Specjalistami z zakresu stosowania fizjoterapii są fizjoterapeuci.

Rozróżnia się następujące działy fizjoterapii:

* balneoterapię

Celem fizjoterapii jest zapobieganie postępowi i nawrotom choroby, usuwanie różnych dolegliwości i przywracanie sprawności fizycznej.

Balneoterapia

Pod tą nazwą kryje się leczenie kąpielami wodnymi. Kuracja obejmuje również wszelkie zabiegi wodne, jak picie wód mineralnych czy inhalacje stosowane w leczeniu uzdrowiskowym. Istotnym elementem balneoterapii jest dobroczynne oddziaływanie klimatu. Nazwa terapii pochodzi od łacińskiego słowa balneum, które oznacza kąpiel, łaźnię. Zabiegom balneoterapeutycznym najłatwiej jest poddawać się w sanatoriach, tylko nieliczne możemy przeprowadzić sami w domu. Kurację ustala indywidualnie dla każdego pacjenta lekarz uzdrowiskowy. Sanatoria oferują zwykle: Masaż wirowy - wykonuje się go w specjalnych wannach wypełnionych wodą o temperaturze 35-40 st. C. Woda wypływa z dysz pod dużym ciśnieniem i masuje ciało, głównie ręce i nogi. Masaż polecany jest po urazach, przy żylakach i bólach mięśniowo-stawowych. Zabieg trwa 20-30 min. Można mu się poddawać codziennie. Bicze wodne - z odległości około 3 m masowani jesteśmy silnym strumieniem wody o temperaturze ciała. Terapia zalecana jest w chorobach reumatycznych, przy bólach mięśniowo-stawowych, zaburzeniach przemiany materii, nadwadze. Zabieg trwa 3-5 min. Można z niego korzystać dwa razy w tygodniu. Łaźnia parowa - na 15-20 min wchodzimy do pomieszczenia wypełnionego parą wodną o temperaturze ok. 45 st. C. Zabieg leczy schorzenia górnych dróg oddechowych, nerwobóle, choroby przemiany materii. Z łaźni można korzystać dwa razy w tygodniu. Gimnastyka w wodzie - ćwiczenia w płytkim basenie wykonywane z oporem, jaki stawia woda, wzmacniają mięśnie, odciążają stawy i wysmuklają sylwetkę. Taka gimnastyka wskazana jest w większości chorób reumatycznych oraz przy nadwadze. Może trwać 15-30 min. Inhalacje - wdychanie oparów wód uzdrowiskowych (zwykle z solanki) stosuje się m.in. w przypadku nawracających nieżytów nosa, stanów zapalnych gardła, krtani, schorzeniach oskrzeli i płuc. Inhalacjom można poddawać się kilka razy dziennie. Zabieg trwa ok. 10 min. Picie wód mineralnych - wody podaje się w dzbanuszkach z podwyższonym dziobkiem, co zapobiega ulatnianiu się leczniczych gazów. Wody dobiera się w zależności od schorzenia. Pijemy je raz lub kilka razy dziennie. Prysznic i kąpiel, którym poddajemy się we własnej łazience, mogą też mieć terapeutyczny charakter. Leczniczy prysznic z silnego strumienia chłodnej wody (ok. 22 st. C) pobudza krążenie. Gdy do bolących miejsc dociera więcej krwi, rozgrzewają się one i ból ustępuje. Chłodny prysznic działa korzystnie na układ nerwowy, mięśniowo-stawowy, podnosi odporność, przyspiesza przemianę materii. Zabieg rozpoczynamy od polewania ciała ciepłą wodą, potem stopniowo obniżamy jej temperaturę (nawet do 18 st. C) i po 10 min podwyższamy ją nieco. Zabieg kończymy chłodnym strumieniem. Potem energicznie się wycieramy. Gorąca kąpiel działa rozkurczowo, łagodzi bóle mięśni, podnosi ciśnienie i ułatwia oczyszczanie organizmu z toksyn. Nie powinna trwać dłużej niż 10 min. Na zakończenie polewamy się wodą o temperaturze ciała.

Balneoterapia obejmuje zabiegi lecznicze w postaci:

- kąpieli,

- natrysków,

- irygacji,

- masażu podwodnego.

Są one wykonywane przy użyciu wód mineralnych.

Balneoterapia wywiera wpływ na wydzielanie hormonów:

- wydzielenia reniny,

- wydzielenia aldosteronu,

- wydzielenia amin katacholowych,

- wydzielania wazopresyny.

Zachodzi:

- zjawisko przesunięcia płynów z obszaru skóry do narządów wewnętrznych,

- spadek RR, zwolnienie częstości tętna,

- wzrost diurezy, w tym natriudiarezy.

Wpływ ciepła na organizm ludzki:

1. Odczyn miejscowy:

- rozszerzenie naczyń krwionośnych skóry, tkanki podskórnej i mięśni,

- miejscowy wzrost przepływu krwi,

- działanie bólowe,

- obniżenie napięcia mięśniowego.

2. Odczyn ogólny:

- zwiększone wydzilanie potu i substancji w nim zawartych (NaCl),

- przyspieszony metabolizm,

- podaje się, że wzrost temperatury ciała o 10 C powoduje wzrost do 20 tętna/min.

- wysycenie tlenem krwi tętniczej,

- wysycenie tlenem krwi żylnej.

Temperatury subiektywnie obojętne:

- dla powietrza ok.20oC,

- w wodzie gospodarczej 34-36oC,

- w kąpielach kwasowęglowych 32-34oC,

- w kąpielach gazowych 21-29oC.

Kąpiele lecznicze - występuje odczyn kąpielowy, będący odpowiednikiem odczynu uzdrowiskowego, będący wyrazem przeciążenia organizmu stosowanymi zabiegami leczniczymi. Jest to stan fizjologiczny, podczas którego następuje "przestrojenie" organizmu na wyższy poziom reaktywności.

Kąpiele mineralne (dzielono w zależności od użytego medium zabiegowego):

1. kąpiele solankowe,

2. kąpiele kwasowęglowe ,

3. kąpiele siarczkowo-siarkowodorowe,

4. kąpiele radoczynne,

5. kąpiele ozonowe.

Ponadto:

1. kąpiele naturalne (przy źródle lub na nim)

2. kąpiele sztucznie przygotowane (poprzez rozpuszczanie medium w wodzie gospodarczej)

3. indywidualne,

4. grupowe (w basenach lub suche w CO2)

5. całkowite (bez głowy)

6. częściowe,

7. bez ćwiczeń,

8. z ćwiczeniami = kąpiele kinezyterapeutyczne.

Lecznicze działanie kąpieli mineralnych związane jest z oddziaływaniem:

1. bodźców niespecyficznych

- mechanicznych,

- termicznych,

- osmotycznych,

- psychicznych.

2. bodźców specyficznych poprzez swoiste elementy zawarte w wodzie mineralnej.

Kąpiele solankowe:

- rozszerzają naczynia włosowate,

- poprawiają ukrwienie,

- stymulują układ autonomiczny,

- stymulują wydzielenie hormonów tkankowych, (histamina, serotamina, adrenalina, Ach, brady Kinina),

- mogą doprowadzić do przegrzania organizmu,

- zmniejszenie RR i akcji serca,

- rozszerzenie łożyska obwodowego,

- zmniejszenie napięcia mięśni.

Wskazania:

- układ ruchu: schorzenia reumatoidalne, choroby zwyrodnieniowe stawów, gościec tkanek miękkich,

- zespoły bólowe,

- choroby ortopedyczne,

- stany przebiegające ze wzrostem napięcia mięśni,

- nerwica wegetatywna,

- choroby dermatologiczne: wyprysk łojotokowy skóry, łuszczyca.

Są także stosowane w łagodzeniu objawów klimakteryjnych i obniżonej odporności.

Metodyka:

- kąpiele w serii o wzrastającej temperaturze, zasoleniu i czasie. Wymaga też dłuższych odpoczynków po zakończeniu kąpieli.

Przeciwwskazania do wykonywania kąpieli solankowych:

- choroby w okresie zaostrzenia i stanie ostrym,

- kollagenozy,

- świeże stany pooperacyjne (ortopedyczne),

- pobudzenia, psychozy,

- stany zapalne w układzie oddechowym,

- wszystkie uszkodzenia skóry, stany ropne,

- ubytki skóry,

- owrzodzenia żylakowate,

- krwawienia i skłonności do krwawień,

- niewydolność sercowo-naczyniowa,

- choroby nadciśnieniowe.

Klimatoterapia

Jest to zespół metod leczniczych wykorzystujących w swoim działaniu wpływ na organizm ludzki różnorodnych bodźców związanych z poszczególnymi typami klimatu oraz wynikających z jego zmiany na skutek przemieszczania się człowieka na znaczne odległości.. Warunki klimatyczne determinują leczenie niektórych chorób w uzdrowiskach, stąd powinno się brać pod uwagę i ten element. W szerszym ujęciu obejmuje również wykorzystanie dla celów leczniczych walorów krajobrazowych, piękna przyrody, z naturalnym ukształtowaniem terenu, zbiornikami wodnymi i szatą rośliną, czystego powietrza czy wreszcie wywołujących efekty estetyczne wytworów działalności ludzkiej- architektury, budynków, pomników, rzeźb. Zabiegi klimatoterapeutyczne obejmują: kąpiele słoneczne, kąpiele powietrzne, zabiegi powietrzno-ruchowe, kąpiele morskie, inhalacje naturalnego aerozolu morskiego lub tężniowego. Szczególnym rodzajem klimatoterapii jest talasoterapia, wykorzystująca naturalne walory lecznicze morza.

Opisy wybranych zabiegów w uzdrowiskach:

- kąpiel solankowa - przez temperaturę, ciśnienie hydrostatyczne i drażnienie receptorów skóry wywołuje przekrwienie, ułatwia krążenie oraz resorpcję stanów zapalnych,

- kąpiele kwasowęglowe - kąpiel przyrządza się z wody nasyconej dwutlenkiem węgla (szczawa), działanie kąpieli polega na rozszerzeniu naczyń skóry. Stosuje się je w wybranych chorobach serca, niedokrwieniu kończyn górnych i dolnych oraz nerwicach,

- kąpiel elektryczno - wodna czterokomorowa - poprzez działanie prądu galwanicznego o zmiennym kierunku obniża lub podwyższa się pobudliwość ośrodka układu nerwowego,

- okłady borowinowe - termiczne i chemiczne działanie borowiny powoduje ukrwienie, szybsze wchłanianie płynów patologicznych w wysiękach, stymulację kory nadnerczy,

- hydromasaż (natrysk płaszczowy, bicz szkocki) - poprzez temperaturę, ciśnienie i mechaniczne drażnienie rozdrobnionymi kropelkami wody powoduje przyspieszenie przemiany materii.,

- masaż podwodny - przez odpowiednią temperaturę i ciśnienie wody prowadzi do rozszerzenia naczyń krwionośnych,

- masaż wirowy dzięki temperaturze i wirowemu ruchowi wody prowadzi do zmniejszenia zastoju żylnego, zmniejszenia napięcia mięśniowego i osłabienia uczucia bólu,

- masaż wibracyjny (tzw. aquavibron) - zabieg suchy wykonywany za pomocą specjalnego aparatu przez który przepływa woda wytwarzająca drgania membrany w aplikaturze; masaż dużych i małych grup mięśniowych i tkanki podskórnej usprawnia krążenie obwodowe,

- galwanizacja - poprzez użycie prądu stałego następuje przegrzanie tkanek, rozszerzenie naczyń krwionośnych, zwiększenie bądź zmniejszenie pobudliwości nerwowej,

- diadynamik - nałożone na prąd galwaniczny prądy impulsowe działają przeciwbólowo, rozszerzają naczynia krwionośne i poprawiają ukrwienie,

- diatermia krótkofalowa - działanie pola elektrycznego wielkiej częstotliwości powoduje wytwarzanie ciepła endogennego powodującego głębokie przegrzanie tkanek,

- ultradźwięki - działają przeciwbólowo, zmniejszają napięcie mięśni, rozszerzają naczynia krwionośne, hamują układ współczulny,

- spirometria - ocena czynności układu oddechowego,

- wieża Zimmera - wielofunkcyjny aparat rehabilitacyjny - połączenie ultradźwięków, diadynamiku i prądów galwanicznych z masażem podciśnieniowym,

- jonoforeza wprowadzanie do tkanek leków za pomocą siły pola elektrycznego,

- krioterapia - miejscowe obniżenie temperatury tkanek mięśni, skóry i stawów działa przeciwzapalnie i powoduje zmniejszeniu bólu,

- magnetoterapia lecznicze działanie wolnozmiennego impulsacyjnego pola magnetycznego w schorzeniach układu kostno-stawowego i mięśniowego,

- laser biostymulacyjny - generowana wiązka światła wnika w głąb tkanek, mobilizuje naturalne mechanizmy obronne i naprawcze organizmu.

Hydroterapia

Inaczej wodolecznictwo, akwaterapia. Metoda leczenia bodźcowego polegająca na zewnętrznym stosowaniu wody o różnych postaciach: ciekłej, stałej lub gazowej. Podstawę leczniczego działania stanowi odpowiednia temperatura lub ciśnienie wody użytej odpowiednio do danej terapii. Woda działa na nasz organizm w trojaki sposób: fizykochemiczny, mechaniczny oraz termiczny. Działanie fizykochemiczne polega na wymianie jonowej pomiędzy skórą a wodą i pozytywnych zmianach, jakie pod ich wpływem zachodzą w skórze, a za jej pośrednictwem w całym naszym organizmie. Woda działa mechanicznie poprzez ciśnienie i wyporność. Ruchy, które trudno wykonać "na sucho" - w wodzie są o wiele łatwiejsze do wykonania. Akwaterapia wpływa korzystnie na układ krążenia, układ nerwowy oraz wiele innych narządów organizmu.

Zabiegi z wykorzystaniem ciśnienia hydrostatycznego wody:

* kąpiele całkowite

* kąpiele częściowe

* kąpiele kinezyterapeutyczne

* kąpiele perełkowe

* kąpiele tlenowe

* kąpiele aromatyczne

* masaż podwodny.

Zabiegi z wykorzystaniem ciśnienia strumienia wody:

* polewanie

* natryski stałe

* natryski ruchome.

Zabiegi za pośrednictwem tkanin:

* zmywanie

* nacieranie

* zawijanie

* okłady

* kompresy.

Kąpiele stanowią doskonałe przygotowanie do masażu:

* kąpiel solankowa - zabieg w wodzie nasyconej jodem, wspomagającym odchudzanie. Zawarty w solance brom działa uspakajająco i relaksujące

* kąpiel doktora Kneippa - metoda leczenia oparta na hartowaniu ciała. W trakcie leczenia zalecane są zimne kąpiele, chodzenie boso po rosie i śniegu, ruch na świeżym powietrzu oraz dieta bogata w warzywa i zawierająca małą ilość mięsa. Często pod tą nazwą w ośrodkach odnowy biologicznej kryje się gorąco - zimne odświeżające kąpiele, doskonałe podczas rekonwalescencji. Ten rodzaj kąpieli wzmacnia system obronny organizmu

* kąpiele aromatyczne - kąpiel z dodatkiem olejków eterycznych będących składnikami wielu ziół. Działanie kąpieli aromatycznych ma charakter kompleksowy. W czasie kąpieli na organizm działają: ciśnienie hydrostatyczne, temperatura wody oraz olejki eteryczne, które podczas kąpieli wchłaniają się przez skórę

* kąpiel perełkowa - kąpiel z masażem powietrznym. Sprężone powietrze wypychane jest przez specjalne dmuchawy i wydostaje się przez dysze umieszczone najczęściej w dnie wanny. W jednej wannie umieszczonych jest od 40 do 150 otworów. Powietrze jest lekko podgrzewane, aby kapiący się nie odczuwał nieprzyjemnego uczucia zimna. Wielkość bąbli powietrznych zależy od wielkości otworów dysz. Bąble powietrzne masują ciało bardziej delikatnie niż woda w czasie hydromasażu. Kąpiel perełkowa relaksuje i odpręża. Można ją wzbogacić dodając olejków eterycznych, koncentratów substancji ziołowych lub mineralnych. W niektórych wannach dodatkowo montowane są dmuchawy z ozonatorem zapewniając tym samym zonowy masaż powietrzny.

* masaż podwodny (hydromasaż) wykonuje się na ciele zanurzonego pacjenta używając strumienia wody z gumowego węża pod ściśle dawkowanym ciśnieniem 2-4 atmosfer. Hydromasaż wykonuje się w tanku Hubbarda lub specjalnie wyposażonych wannach. Masaż podwodny wpływa wybiórczo na określone grupy mięśni. Odmianą masażu podwodnego jest masaż wirowy (wirówka). Taki masaż wykonuje się poprzez działanie wirującej wody na zanurzoną w niej kończynę. Hydromasaż sprawdza się w kosmetyce. Redukuje tkankę tłuszczową i cellulit, wygładza i ożywia skórę, polepsza jej ukrwienie. Otwiera pory, dzięki czemu ma działanie oczyszczające. Badania naukowe wykazały, że kąpiel perełkowa jest o 80% skuteczniejsza pod względem oczyszczania niż zwykła kąpiel.

Bicze szkockie - zabieg polegający na polewaniu całego ciała skupionym bądź wachlarzowatym strumieniem wody, stosując na zmianę natrysk deszczowy i kolczasty. Z reguły przez 1-2 min stosuje się wodę o temperaturze 40°C potem przez 20 - 30 sek. wodę o temperaturze 20°C lub niższej. Zabiegi w takim układzie powtarza się dwa razy. Bicze ze względu na ciśnienie strumienia wody oprócz działania termicznego mają bardzo silne działanie mechaniczne, stanowią one formę masażu wodnego. Bicze mogą być wykonywane na całym ciele lub częściowo. Bicze wodne wpływają stabilizująco na autonomiczny układ nerwowy, pobudzają krążenie i oddychanie oraz przemianę materii.

Kinezyterapia

Kinezyterapia to leczenie ruchem. Inne, mniej profesjonalne określenia, to gimnastyka lecznicza lub ćwiczenia usprawniające.

Początków kinezyterapii można doszukiwać się już w systemie filozoficznym Konfucjusza (2700 lat p.n.e.), który eksponował znaczenie określonych pozycji ciała w uzyskaniu efektów profilaktyczno-leczniczych. Starohinduska joga stawiała sobie za cel osiągnięcie najwyższej zdolności psychofizycznej a środkami do tego celu miało być m.in.: stosowanie ćwiczeń gimnastycznych i oddechowych. Również Hipokrates sławny, grecki lekarz (V i IV wiek p.n.e.), za dwa główne filary medycyny uważał dietetykę i... gimnastykę.

Obecnie kinezyterapię dzieli się na:

- miejscową, w której wszystkie oddziaływania dotyczą bezpośrednio narządu zmienionego chorobowo, a ich dobór zależy od stanu funkcjonalnego i zamierzonego celu:

* ćwiczenia bierne

* ćwiczenia czynno-bierne

* ćwiczenia samowspomagane

* ćwiczenia w odciążeniu

* ćwiczenia czynne

* ćwiczenia z oporem

* ćwiczenia prowadzone

* redresje (usuwanie przykurczów stawowych)

* wyciągi

* ćwiczenia synergistyczne

* ćwiczenia oddechowe

* ćwiczenia relaksacyjne

* pionizacja i nauka chodzenia,

- ogólną - ćwiczenia nie objętych chorobą części ciała:

* ćwiczenia ogólnokondycyjne

* ćwiczenia gimnastyki porannej

* ćwiczenia w wodzie

* sport inwalidów,

- metody kinezyterapeutyczne - bardzo efektywne, specjalistyczne sposoby aplikowania ruchu, często rozbudowane oczęść diagnostyczną, korzystające ze specyficznych technik, stworzone w oparciu o najnowszą wiedzę z zakresu anatomii i fizjologii, biomechaniki.

Opracowane z myślą o usuwaniu określonych dysfunkcji:

* PNF (odtwarzanie prawidłowej funkcji zaburzonej w przebiegu chorób neurologicznych lub ortopedycznych)

* McKenzie (leczenie i diagnozowane przyczyn bólów kręgosłupa (np.: dyskopatia), stawów obwodowych i kończyn, z wykorzystaniem dobranego indywidualnie dla każdego pacjenta zestawu ćwiczeń i terapii manualnej)

* NDT - Bobath (stosowana przy rehabilitacji dzieci i dorosłych ze schorzeniami neurologicznymi)

* Vojty (stosowana przy rehabilitacji dzieci i dorosłych ze schorzeniami neurologicznymi)

* Kaltenborn-Evjenth - (usuwanie dysfunkcji stawów nabytych w przebiegu schorzeń ortopedycznych, z wykorzystaniem specyficznych ruchów biernych i terapii tkanek okołostawowych)

* Mulligan (mobilizacje stawów w ruchu).

Kinezyterapia najczęściej stosowana jest w schorzeniach i dysfunkcjach narządu ruchu, w zespołach bólowych kręgosłupa, po udarach mózgu, po zawale serca, w niektórych chorobach układu oddechowego, w chorobach reumatoidalnych, po zabiegach operacyjnych w jamie brzusznej, przed porodem... Kinezyterapia może być stosowana jako podstawowa i jedyna forma leczenia (np.: w zachowawczym leczeniu wad postawy, bóle krzyża, bolesność stawu rzepkowo udowego, tendinopatie) lub jeżeli choroba wymaga leczenia operacyjnego, może być prowadzona zarówno w okresie przedoperacyjnym jak i po zabiegu. Istnieje wiele dowodów na skuteczność kinezyterapii (jej różnych form), stosowanej jako samodzielna metoda leczenia, w leczeniu schorzeń mięśniowo - szkieletowych. W większości, nawet drobnych urazów narządu ruchu, w których kinezyterapia nie jest podstawową formą leczenia, powinno się ją zastosować po zakończeniu leczenia podstawowego lub równolegle z nim.

Efekt zależy od doboru ćwiczeń. Najczęściej jest to grupa reakcji. Oto niektóre z nich: zwiększenie siły mięśniowej, poprawa zakresu ruchu, poprawa czucia głębokiego, zmniejszenie dolegliwości bólowych, poprawa elastyczności i napięcia tkanek miękkich, zmniejszenie podwyższonego napięcia mięśni, podwyższenie poziomu endorfin, poprawa wydolności krążeniowo - oddechowej, zwiększenie wydzielania mazi stawowej, podwyższenie lub obniżenie ciśnienia krwi, nasilenie procesów przemiany materii, usprawnienie działania narządów układów trawienia i wydalania, hamowanie odruchów patologicznych, sprawniejsze gojenie tkanek. Stosowanie kinezyterapii umożliwia uzyskanie maksymalnej poprawy utraconej funkcji, przywrócenie prawidłowej mechaniki, ułatwia wystąpienie procesów kompensacji, zabezpiecza przed wykształceniem nieprawidłowych stereotypów ruchowych (np.: zespoły bólowe kręgosłupa) lub przywraca już utracone (np.: kontrola nerwowo-mięśniowa), umożliwia prawidłowy przebieg procesów przebudowy tkanek po urazach i operacjach, przeciwdziała wtórnym zmianom w układzie kostno mięśniowym w postaci ograniczeń ruchu, zapobiega powikłaniom w układzie krążenia i oddychania które mogą wynikać z długiego unieruchomienia.

Terapia manualna

Terapia manualna jako praktyczna część medycyny zajmuje się badaniem i leczeniem zaburzeń czynności różnych struktur układu ruchu, a w szczególności kręgosłupa. Przed przystąpieniem do terapii przeprowadza się z pacjentem wywiad lekarski oraz badanie palpacyjne i funkcjonalne narządu ruchu. Badanie to odbywa się zarówno w spoczynku jak i podczas ruchów czynnych oraz biernych. Są to ruchy bierne fizjologiczne, czyli złożone z toczenia i ślizgu powierzchni stawowych, oraz bierne naśladujące "grą stawową" ( wg Mennella - joint play ), czyli specyficzne dla każdego stawu przemieszczania powierzchni chrząstki stawowej. Terapeuta ocenia wygląd i konsystencję tkanek miękkich, zakres i jakość ruchu elementów kostnych oraz charakter oporów występujących podczas przemieszczania poszczególnych struktur układu ruchu względem siebie. Bada ruchy bierne kręgosłupa i ocenia odpowiedzi układu ruchu na czynniki szkodliwe dla struktur tego układu.

Sam zabieg terapii manualnej jest całkowicie bezbolesny, a dzięki odpowiednim pozycjom ułożeniowym pacjenta i technice osiąga się zamierzony efekt leczniczy. Zmiany funkcjonalne w układzie ruchu, stanowiące przyczynę zespołu bólowego, ustępują po jednym lub kilku zabiegach manualnych. Zabiegi przyczyniają się do skrócenia czasu leczenia, z jednoczesnym zwiększeniem sprawności ruchowej i zdolności do podjęcia pracy zawodowej, przy równoczesnym ograniczeniu leczenia farmakologicznego.

Zabiegi terapii manualnej skutecznie leczą między innymi:

- bóle głowy i karku

- bóle korzonkowe

- rwę kulszową

- schorzenia bioder oraz kończyn górnych i dolnych

- dolegliwości typu migrenowego

- wady postawy ( np. skoliozy )

- zaburzenia snu

- bóle stawów kręgosłupa i kończyn.

Aby przygotować pacjenta do zabiegu, a potem utrwalić efekt leczniczy zabiegów terapii manualnej i działać profilaktycznie stosuje się masaże lecznicze, poizometryczną relaksację mięśni oraz ćwiczenia rozluźniające lub wzmacniające konkretne partie mięśni całego ciała. Pacjent otrzymuje szereg informacji dotyczących czynności życia codziennego np. sposób spania, siedzenia, podnoszenia ciężkich przedmiotów itp. Oraz zestawy ćwiczeń do wykonywania w domu. Wyznaczona jest wizyta kontrolna dla sprawdzenia skuteczności leczenia i skorygowania toku leczenia domowego.

Ergoterapia

Ergoterapia towarzyszy, wspiera, usprawnia i usamodzielnia ludzi w każdym wieku. Ludzi, którzy mają trudności w wykonywaniu codziennych czynności, którzy nie radzą sobie ze swoimi ograniczeniami i muszą liczyć na pomoc osób drugich. Opiera się ona głównie na wiedzy medycznej i socjalnej. Stosuje się ją przy zaburzeniach ruchowych, czuciowych, przewodzenia nerwowego i psychosocjologicznych. Jest ważnym środkiem leczniczym prowadzącym do rekonwalescencji chorych i niepełnosprawnych, jest formą terapii, która dzięki różnorodności metod i materiałów terapeutycznych pozwala chorym nauczyć się jak największej samodzielności, niezależności i aktywności.

Celem ergoterapii jest takie leczenie chorych i niepełnosprawnych ludzi aby spełnić ich potrzeby zawodowe i socjalne, tak aby na nowo mogli brać aktywny udział w życiu w pełnym tego słowa znaczeniu. Działania ergoterapeutyczne polegają na pomocy w odzyskaniu utraconej zdolności do wykonywania codziennych działań. Zachęcaniu osoby dotkniętej do brania czynnego udziału w życiu społecznym oraz pokazaniu, że chory sam jest w stanie przeciwstawiać się codziennym trudnościom i że może sobie dobrze radzić będąc niezależnym.

Zawód "ergoterapeuta" powstał w XX wieku w USA dzięki różnym grupom zawodowym w tym lekarzy, pracowników socjalnych, pielęgniarek, rzemieślników, i architektów. Ergoterapeuta ma za zadanie dostrzec wszelkie problemy osób chorych i pomóc w ich rozwiązaniu, zaopatrzyć chorego we wszystkie niezbędne pomoce i udzielić rad, które będą użyteczne w życiu pacjenta. Ma zachęcić do aktywnego powrotu do życia w środowisku społecznym i zawodowym osoby dotkniętej chorobą i pokazać że jest ona w stanie zmierzyć się z tym co jeszcze do niedawna wydawało się niemożliwe.

Ergoterapeuci pracują w:

- klinikach rehabilitacyjnych

- szpitalach specjalizujących się głównie w ortopedii, neurologii, geriatrii, pediatrii i psychiatrii

- w ośrodkach dla osób upośledzonych ruchowo i psychicznie

- w domach pomocy społecznej, domach pobytu dziennego, domach spokojnej starości

- w ośrodkach rehabilitacji społecznej i zawodowej

- prywatnych gabinetach ergoterapeutycznych.

Ergoterapia oprócz ćwiczeń ruchowych, nauki czynności dnia codziennego, ma także do zaoferowania warsztaty, w których można wykonywać prace plastyczne i technicznie jednocześnie ćwicząc motorykę. Dzięki tym zajęciom rozwijać można zdolności manualne, koordynacje ruchową i kreatywność. Działania ergoterapeutyczne przywracają lub poprawiają cielesną, duchową i socjalną samodzielność nie tylko w życiu codziennym, ale również w życiu zawodowym. Osoba dotknięta chorobą powinna nauczyć się żyć z ograniczeniami i umieć pogodzić się ze swoją odmienną sytuacją życiową, a od nas dostać wskazówki i wszelkie pomoce, które pozwolą jej lepiej radzić sobie w życiu codziennym.

Fizykoterapia

Fizykoterapia jest formą leczenia wykorzystującą bodźce fizykalne, takie jak:

* prąd elektryczny,

* ciepło i zimno,

* światło,

* ultradźwięki,

* pola magnetyczne,

* wodę w postaci natrysków i kąpieli.

Początki tej metody sięgają zamierzchłej przeszłości (460-380 p.n.e.) Wtedy jej stosowanie ograniczało się do wykorzystywania leczniczego wpływu promieni słonecznych i wód mineralnych (bodźce stosowane w sanatoriach do dzisiaj) czy naturalnych źródeł prądu elektrycznego jakimi były niektóre gatunki ryb przykładane do ciała. W miarę rozwoju cywilizacji i techniki, zaczęły powstawać źródła nowych bodźców (pola elektromagnetyczne, ultradźwięki, laser), a niektóre naturalne bodźce, zaczęto generować w sposób sztuczny (prąd elektryczny, źródła ciepła lub promieni ultrafioletowych). Obecnie do aplikowania bodźców fizykalnych służą specjalnie konstruowane urządzenia i aparaty, spełniające określone normy techniczne, dające możliwość precyzyjnego ich dawkowania i zapewniające wysokie bezpieczeństwo wykonywanych zabiegów.

Sposób działania zależy od rodzaju bodźca, jego siły (natężenie i czas działania) oraz od reaktywności organizmu. Np.: kiedy poddajemy się działaniu promieni słonecznych, nasza skóra staje się brązowa. Bodźcem jest promieniowanie ultrafioletowe, reakcją - nie jedyną - wydzielenie barwnika - melaniny. Jeżeli ekspozycja na słońce będzie krótka - opalenizny nie będzie. Jeśli zbyt długa i to w porach silnego nasłonecznienia - dojdzie do poparzenia. U osób o jasnej karnacji ciała nawet małe dawki promieniowania mogą wywołać niepożądane reakcje. Różne bodźce wywołują różne reakcje, bądź grupy reakcji. Ciepło rozszerza naczynia krwionośne - zimno je zwęża. Ultradźwięki zmniejszają napięcie mięśni - elektrogimnastyka zwiększa lub zmniejsza w zależności od parametrów prądu. Prądy impulsowe o odpowiednich parametrach działają także przeciwbólowo. Dobierając rodzaj bodźca oraz jego natężenie osiąga się zamierzony efekt leczniczy. Niektóre zabiegi fizykalne oddziałują bezpośrednio na funkcje życiowe komórki, usprawniając je (biostymulacja). W ten sposób pobudzają naturalne możliwości naszego organizmu do walki z chorobą.

Fizykoterapię można stosować jako leczenie uzupełniające lub jako podstawową formę leczenia. Niestety, brak jest wystarczających dowodów na skuteczność fizykoterapii jako samodzielnej metody leczniczej, w leczeniu schorzeń mięśniowo - szkieletowych. Można ją stosować kiedy zawiodły inne formy leczenia a istnieją wskazania do leczenia fizykoterapią. Można ją łączyć z farmakoterapią. Czasami skutki uboczne działania leku wymuszają zaprzestanie jego stosowania np.: niektóre leki o działaniu p. bólowym i p. zapalnym, stosowane w leczeniu chorób narządu ruchu, szczególnie o charakterze przewlekłym, mogą podrażniać przewód pokarmowy, zwłaszcza u osób chorych na chorobę wrzodową. Pomocne wtedy mogą być zabiegi z zakresu fizykoterapii o działaniu p. bólowym i p. zapalnym. Fizykoterapia prawie nie powoduje skutków ubocznych. Fizykoterapię stosuje się również jako postępowanie przygotowujące do stosowania innych metod fizjoterapii np.: rozgrzanie tkanek przed masażem, lub krioterapia (stosowanie zimna) przed ćwiczeniami czyli kinezyterapią.

Zapraszam do zapoznania się z innymi tematami:

Historia masażu Rodzaje masażu Techniki masażu Masaż w jednostkach chorobowych Dieta Odnowa biologiczna Kinezyterapia Fitness Odchudzanie Zdrowie

Strona główna

Darmowy hosting zapewnia PRV.PL